Uhvaćena sam i ja, begunica iz života.
Porobljeno je sve što mi bi nekada dato:
jutarnja mlečna snova lepota,
i čistoga srca detinjeg zlato!
Htela sam pobeći kao ptica sa strukom slamke
što beži pred lovcem pod jutra luke;
ali na kapiji svakoj iz života stoje zamke
i sputale su moje u neznano pružene ruke.
Živela sam od snova ludo i nerazumno;
sad moram biti bačena u duboku tminu,
sa zrnima drugim ići na opšte gumno,
spustiti se u život kao reka u dolinu.
Sputana sam i teškim ću platiti dugom,
jer sam volela rosu i samoću
ovde gde zagrljeni idu drug s drugom
i dele krov, greh, i sunce, i hladnoću.
Uhvaćena sam na planinskom strmom putu,
na litici koje se i srne plaše.
Živeću sad sa mravima u istome kutu,
piti iz zajedničke svima čaše.
